در گام دوم ما به این باور میرسیم که یک قدرت ما فوق می تواند سلامت عقل را به ما باز گرداند.
در گام اول ما به این باور رسیدیم که در برابر نیکوتین و قدرت او از اراده کافی برخوردار نیستیم و اقرار به ناتوانی و عجز خود نمودیم. برای خیلی از ما این اعتراف و اقرار بسیار سخت و دشوار بود.
ما به این باور رسیدیم که دیگر نمی توانیم وابستگی خود به سیگار را کنترل کنیم. نه با کمک دیگران و نه با قدرت اراده و یا علوم پزشکی، هیچ کدام در وضعیت ما تاثیر نداشت و برای ما مؤثر نبود و در نهایت با دلی شکست خورده و احساس بی لیاقتی خود را فردی بی عرضه فرض کردیم. در این هنگام از خودمان پرسیدیم که چرا وقتی دیگران می توانند سیگار را ترک کنند، من نمی توانم؟
ما در گام دوم بهبودی می توانیم پاسخ سؤالات خود را پیدا کنیم. بعد از اینکه ما اقرار به ناتوانی خود در برابر نیکوتین کردیم دریچه ای روشن از منبعی پر قدرت و نیرومند در ما پیدا می شود.
در این حالت در می یابیم که مشکل ما کمبود یک قدرت معنوی در زندگیمان بوده است. متوجه می شویم که می توانیم یک قدرت و یک نیروی برتر را جایگزین مناسبی برای عدم موفقیت هایمان کنیم.
افرادی که ارتباط روحانی مثبت و خوبی با نیروی برتر خود دارند و از عشق و محبت خداوند آگاه هستند، خداوند را به عنوان جایگزین و منبع امید خود انتخاب می کنند.
برای افرادی که رفتار و کرداری غیر اعتقادی در مورد مذهب پیدا کرده اند باور کردن یک قدرت برتر شاید کاری دشوار به نظر برسد. اما در نهایت ناگزیر هستیم یک انرژی مثبت را به عنوان نیروی برتر مان قبول کنیم.
بعضی از افراد نمی توانند بدون درک از وجودش به او اعتماد کنند. به باور رسیدن در این مورد فرایندی است که با منطق و استدلال نمی توان به آن رسید، چون ما در مقابل آن ابزاری به نام انکار را همراه خود داریم.
ما با عقاید و نظر های شخصیمان سعی به عقب انداختن بهبودی خود داریم. گام دوم یک مسیر تسلیم شدن محض است و در حقیقت یافتن یک نقطه اوج ایمان و خود را آماده می کنیم تا یک نیروی مافوق ما را در مسیر بهبودی حمایت و پشتیبانی کند.
ما در این گام این نکته را که یک قدرت مافوق می تواند سلامت عقل را به ما باز گرداند را مورد مطالعه و قضاوت قرار می دهیم.
ما همیشه خود را بعنوان یک فرد عاقل و آگاه می دانستیم. اما در گام دوم به این نکته می رسیم که کدام عقل سالم روزی ۲۰-۳۰-۴۰ بار و یا بیشتر در شبانه روز به کشیدن سیگار می پردازد و در می یابیم که هیچ عقل سالمی برای جسم و روح خود سمی مهلک و خطرناک را تجویز نمی کند.
اگر نگاهی به خود و عملکرد خود نسبت به مصرف سیگار بیاندازیم در می یابیم که چگونه با مصرف سیگار خود خطراتی را ایجاد کرده ایم، در نیمه شب خانه را برای تهیه سیگار ترک کردیم، گدایی کردن سیگار از این و آن، مصرف ته سیگار ها از خیابان ها یا سطل های زباله و یا خرید کردن بهترین مارک های سیگار در نهایت با گذاشتن لوله بای پاس در گردن و یا بیماری هایی از قبیل خس خس، تنگی نفس، آمفیزم، آسم و یا موارد دیگر روبرو می شویم و با خودمان بسیار بد رفتار کردیم و عینا شاهد دیوانگی و جنون خود هستیم و ما این رفتار را بارها و بارها تکرار کرده ایم.
در نقطه ای با صداقت با خود اقرار می کنیم که کدام دیوانه ای چنین کاری را با خود می کند.
ما در این گام نمی خواهیم که خود را محکوم بکنیم، فقط می خواهیم این را دریابیم که ما نمی توانیم و نخواهیم توانست ولی کس دیگه ای هست که می تواند.
ما انسانها اگر برای برطرف کردن مشکلات خود به خودمان واگذار می شدیم بیچاره می شدیم. ما فقط بلدیم که به خود و یا دیگران صدمه بزنیم.
ما در این گام یاد می گیریم که از اراده شخصی خود دست بکشیم و خود را به یک قدرت ما فوق بسپاریم. وقتی به نقطه تسلیم می رسیم احساسی از امید در ما بوجود می آید. باید این را بدانید که ما به هیچ وجه تنها نیستیم و این باور در ما امیدی تازه، به زندگی عاری از نیکوتین ایجاد می کند.
آشنایی و اقرار به عجز خود در گام اول و نبود سلامت عقل در گام دوم و امید به داشتن یک نیروی برتر ما را آماده می کند تا وارد گام سوم بهبودی خود شویم.
به امید موفقیت و پیروزی شما
دوستدار شما: داریوش قاضی مرادی
مطالب مرتبط: